نگات قشنگه وليكن يه كم عجيب و مبهمه

         من از كجا شروع كنم دوست دارم يه عالمه

من و گذاشتي و بازم يه بار ديگه رفتي سفر

           نمي دونم شايد سفر براي دردات مرهمه

تا وقتي اينجا بموني يه حالت عجيبيه

      من چه جوري واست بگم بارون قشنگ ونم نمه

هواي رفتن كه كني واسه تو فرقي نداره

          اما به جون اون چشات مرگ گلاي مريمه

آخرشم دق مي كنم تا من و دوست داشته باشي

  مردن كه از عاشقيه يک دفعه نيست كه كم كمه

    من نمي دونم تو چرا اينجور نگاهم مي كني

    زير نگاه نافذت نگاه عاشقم خمه

  مي پرسم از چشماي تو ممكنه اينجا بموني

     مي خندي و جواب مي دي رفتن من مسلمه

برو به خاطر خودت اما به من قول بده

   هرجاي دنيا كه بري ديگه نشو مال همه

رسمه كه لحظه ي سفر يادگاري به هم مي دن

  قشنگ ترين هديه ي تو تو قلب من يه مشت غمه

       شايد اين و بهم دادي كه هميشه با من باشه

  حق با تو،تو راست مي گي غمت هميشه پيشمه

 ديدي گلا شب كه ميشه اشكاشونو رو پاک مي كنن

    يادت باشه چشم منم هميشه غرق شبنمه

  تو مي ري و اسم من واز رودلت خط مي زني

     اسم قشنگ تو ولي هميشه هرجا يادمه

   چشماي روشنت يه كم كاش هواي من رو داشت

         تنها توقعم فقط يه بار جواب نامه

دوستت

 دارم را من        

   دل آويزترين شعر جهان

یافته ام این گل سرخ من است    

دامني پركن از اين گل كه بري خانه

 دشمن که فشانی به دوست راز خوشبختی   

هركس به پراكندن اوست تو هم اي خوب من اين

 نكته به تكرار بگو اين دل آويزترين شعر جهان را همه

 وقت نه به يك بار و به ده بار به صد بار بگو دوستت دارم

 را با من بسيار بگو دوستم داري را از من بسيار بپرس

نازنينـــــــــــــــــــم

بي تو اينجا نا تمام افتاده ام

پخته اي بودم که خام افتاده ام

گفته بودي تا که عاقلتر شوم

آه ، مي خواهي مگر کافر شوم

من سري دارم که مي خواهد کمند

حالتي دارم که محتاجم به بند

کاشکي در گردنم زنجير بود

کاشکي دست تو دامنگيربود

عقل ما سرمايه دردسر است

من جهان را زير وبالا کرده ام

عشق خود را در تــــــو پيدا کرده ام

من دگر از هر چه جز دل خسته ام

عهد ياري با دل دل بسته ام

بر لب تو خنده مجنوني ام

خنده تو رنگي از دلخونيم  
 

باز هم با نام تو افسا نه اى گلريز شد

باز هم در سينه ام عشق تو شور انگيز شد

باز هم همراه بوى ميخك و محبو به ها

خاطراتم پر كشد با ياد تو در كوچه ها

باز هم وقتى نگاهت گيرد از من فاصله

ديده ام مى بارد اما نم نم و بى‌حوصله

باز قلب پنجره بر روى‌من وا مى شود

باز هم پروانه اى در باغ پيدا مى شود

باز هم لاى‌كتابم مى‌نهم يك شاخه ياس

مى‌كنم بهر پيامى قاصدك را التماس

باز هم در هر شفق دلتنگ و دلگير مى‌شوم

باز هم با ياد تو سر شار رويا مى‌شوم